آهسته گفت: من که کبوتر نمی‌شوم
شنبه, ۲۳ شهریور ۱۳۹۲، ۰۸:۰۸ ب.ظ
هر روز در سکوت خیابان ِ دوردست
روی ردیف نازکی از سیم می‌نشست
وقتی کبوتران حرم
چرخ می‌زدند
یک بغض کهنه توی گلو
داشت...می‌شکست
ابری سپید از سر
گلدسته می‌پرید:
جمع کبوتران خوش‌آواز
خودپرست
آنها که فکر دانه و
آبند و این حرم
جایی که هرچقدر
بخواهند دانه هست
آنها برای حاجتشان
بال می‌زنند
حتی یکی به عشق تو
آیا پریده‌است؟
رعدی زد آسمان و ترک
خورد ناگهان
از غصه‌ی کلاغ،
کلاغی که سخت مست...
ابر سپید چرخ زد و
تکه‌پاره شد
هرجا کبوتری به زمین
رفت و بال بست
باران گرفت - بغض
خدا هم شکسته بود
تنها کلاغ روی همان
ارتفاع پست،
آهسته گفت: من که
کبوتر نمی‌شوم
اما دلم به دیدن
گلدسته‌ات خوش‌ست
۹۲/۰۶/۲۳
چطوری؟
یک زنگ یک بوقی یک فحشی
راستی عیدتان مبارک!