سخـــــن عشـــــق

آخرین دفعاتی که سید حسن نصرالله برای سخنرانی در علن حاضر می‌شود اوایل سال 86 است. یعنی یک سال پس از جنگ سی و سه روزه. اما پس از آن حس می‌شود اسرائیل قصد دارد ماهیت جنگش با حزب الله را تغییر دهد. همین طور هم می‌شود. ترور موفق حاج عماد در اواخر 86 یعنی ورود به مرحله‌ی Open War، جنگ بدون مرز. پس از آن دیگر بنا بر این است که همه‌ی سخنرانی‌های سید از طریق همان پرده‌ی جادویی مجتمع سید الشهدا باشد. اوایل سال 87 پس از تبادل اسرا سید حسن ناگهان روی سن می‌آید و گرم با چهار آزاده معانقه می‌کند و میکروفون را می‌گیرد و می‌گوید: بیش از پنج دقیقه برایم تصویب نشد! سپس بر می‌گردد و کمی بعد روی پرده سخنرانی اصلی‌اش را آغاز می‌کند. روز عاشورای همان سال هم کم‌تر پنج دقیقه در میان سیل جمعیت حاضر می‌شود. اما سخنرانی عاشورائی‌اش را باز هم از طریق پرده انجام می‌دهد. تمام سه سال بعد همه‌ی سخنرانی‌ها از زیر زمین‌های لا مکان ضاحیه‌ی جنوبیاست. گرچه غسان بن جدو ، رئیس دفتر سابق الجزیره در قطر و مدیر امروز شبکه‌ی المیادین، وقتی در مصاحبتش با سید حسن داشت خاطرات جنگ سی و سه روزه را مرور می‌کرد گفت:

بسیار گفته شد که من را بیهوش کرده‌اند، دزدیده‌اند، در صندوق گذاشته‌اند و…. باید بگویم آن دیدار حتی نسبت به دیدارهای گذشته ساده‌ترین و راحت‌ترین دیدار بنده با شما بود. و حتی بنده می‌دانستم کجا هستیم! ثانیا گفتند آن مصاحبه در طبقه‌ی منفی سه و چهار بوده! و امروز می‌توانیم بگوییم که در طبقه‌ی ششم یکی از ساختمان‌ها بود! امروز دیگر مشکلی نیست…. ثالثا حتی خوب یادم است برادران مسئول حفاظت شما آمدند گفتند فلانی همه چیز را می‌داند لطفا حد اکثر نیم ساعت مصاحبه کنید. ولی وقتی شما وارد شدید من پیشنهاد دادم یک ساعت و شما گفتید راحت باش و یک ساعت و نیم صحبت کردیم.

که گویا قضیه آن‌چنان هم زیر زمینی نیست…

اما در هر صورت سه سال و تا سال 90 همه‌ی سخنرانی‌ها ویدئو کنفرانسی است. تا می‌رسیم به حضور 15 دقیقه‌ای عاشورای 90 و باز سخنرانی اصلی از طریق پرده است. این یعنی 15 دقیقه فرصت برای هواپیماهای اسرائیل که همیشه هنگام سخنرانی‌های سید حسن در آماده‌باشند. که با احتساب 5 دقیقه فاصله از مرز به عبارتی می‌کند 10 دقیقه هم تفرج بعد از ترور! سال 91 از حضور سرزده در روز عاشورا خبری نیست. تا این که ماجرای پیش‌نمایش فیلم موهن پیش می‌آید. پاپ بندیکت شانزدهم آن ایام لبنان است. رسانه‌ها می‌گویند فیلم را مسیحیان قبطی ساخته‌اند. با نیم‌نگاهی به 14درصد اقلیت قبطی مصر و البته مسیحیان غیر قابل چشم‌پوشی لبنان و عراق… . اما حزب الله سلسله راه‌پیمایی‌هایش را تا هنگام خروج پاپ از کشور عقب می‌اندازد و تذکر می‌دهد این ماجرا و ماجرای قرآن‌سوزی، همه فتنه‌انگیزی‌های آمریکاست نه عنادورزی مسیحیان. این بار سید حسن شخصا در راهپیمایی مرکزی، یعنی راهپیمایی ضاحیه‌ی بیروت، حاضر می‌شود. رسانه‌های خاورمیانه‌ای مزدور غرب هدف این حرکت را خوب تشخیص می‌دهند و مدعی می‌شوند: سید حسن با این کار به دنبال ایجاد موج رسانه‌ای اتحاد در جهان اسلام و منحرف کردن ذهن‌ها از حوادث منطقه و خصوصا سوریه بوده است… که درست هم همین است. قطعا این حرکت چنین هدفی داشته. اما اسمش را نمی‌شود گذاشت منحرف کردن، باید گفت متمرکز کردن. سید حسن نمی‌خواست با این کار بر مسائل سوریه سرپوش بگذارد. او کسی است که از آغاز بحران تا امروز شفاف‌ترین سخنان و تیزبینانه‌ترین تحلیل‌ها را در این باره مطرح کرده و نیازی به پر کردن خلأ عقلانیت با هیجان ندارد. حتی چند ماه بعد هم که حزب الله رسما وارد سوریه می‌شود سید حسن طبق قولش از پشت همان پرده‌ی مألوف این ورود را اعلام می‌کند. ضمنا اشاره می‌کند که: ما آخرین گروه در میان احزاب و جریان‌های لبنانی بودیم که وارد سوریه شدیم! و هدفمان هم فقط جلوگیری از نشت آشوب به درون لبنان است. بله، سید حسن به دنبال ایجاد موج رسانه‌ای بود اما نه برای منحرف کردن که برای متمرکز کردن ذهن‌ها سوی دشمن اصلی، اسرائیل .

می‌رسیم به روز قدس امسال و حضور 37 دقیقه‌ای! هر کس کمی از جغرافیا و مسائل نظامی سر در بیاورد می‌داند که 37 دقیقه مختصات ثابت برای سید حسن نصرالله یعنی استشهاد. و کسی که اندکی سید حسن را بشناسد می‌داند او همچنان نیازی به پر کردن خلأ عقلانیت با هیجان ندارد و اهل دادن پیروزی‌های مجانی به دشمن نیست. تا قبل از  جنگ 33 روزه مراسم رژه‌ی اصلی حزب الله در روز قدس برگزار می‌شد. اما پس از تحول ماهیت جنگ، آن مراسم هم شد یکی از مراسم‌های روتین و باز همان پرده... تا امسال که بعد از 7 سال، در شرایطی که فتنه‌ی مذهبی، آشوب، آدم‌ربایی، تکفیر و کشتار منطقه را برداشته، سید حسن پرده بر می‌اندازد و جان بر کف می‌آید تا به همه یادآوری کند: این سنی‌ها، شیعیان، مسیحیان، ملی‌گرایان و حتی مارکسیست‌ها نیستند که اسلام را تهدید می‌کنند. می‌آید تا دوباره قطب‌نماهای آشفته‌ی ما را سوی قدس تنظیم کند.

+ پی‌نوشت؛ به قول شاعر:   اگر تیغ عالم بجنبد زجای       نبرد رگی تا نخواهد خدای