سخـــــن عشـــــق

س علیکم

خوش به سعادتت حاجی که رفتی

ما که توفیق نداشتیم

ولی برادرم چرا دل آدم به درد نیاد؟چرا شیعه ی امیرالمومنین ناراحت نشه و اشک نریزه؟تا کی بچه شیعه ها یاید ساکت بشینن؟بابا یه حرکتی......یه کاری......

بس نیس؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟/

منم خیلی چیزا دیدم......خیلی کارا رو دیدم

الانم با خیلی از برادرای اهل سنت ارتباط دارم.....دور و برم زیاد زیادن

نکنه بیراهه بریم...............

آقامون غریبه....................

سلام

اربعین امسال تعداد ایرانی هایی که در پیاده روی شرکت کرده بودند خیلی زیاد بود، بگذریم از تاثیرات منفی‌ای که ایرانی‌ها ممکن است بر پیاده روی اربعین حضرت اباعبدالله علیه السلام بگذارند که خود بحثی طولانی می‌طلبد، لکن همین حضور زیاد کافی بود که سبک‌های خاص عزاداری بچه هیاتی های افراطی ایرانی در فضای اربعین حسینی حاشیه ساز و مشکل آفرین شود.

نمونه هایی را خدمت رفقا عرض می کنم:

·         سینه خیز رفتن در بین الحرمین و مالیدن دو طرف صورت بر زمین به نحوی که صورت خون بیفتد و بین الحرمین یا اطراف حرم را به نجاست بکشد. کاری بود که غالبا توسط ایرانی ها انجام می شد و خادمین حرم از این موضوع به شدت شاکی بودند و بنده شاهد بودم که در مواردی با دعوا و عصبانیت و بد و بیراه گفتن به زائران ایرانی آن ها را به زور بلند می کردند.

·         قلاده به دست و گردن بستن یا حلقه به گوش بستن

·         در بین الحرمین رفت و آمد کردن و صدای سگ در آوردن(البته بنده این یکی را فقط دو مورد دیدم)

·         قمه زنی: البته قمه زنی بین خود عراقی ها هم رواج دارد، لکن عراقی ها غالبا در ایام محرم قمه می زنند و اربعین معمولا قمه زنی ندارند و معمولا کسانی را که ما می دیدیم که قمه زده بودند ایرانی بودند.

·         لطمه زدن به صورت و اصرار بر کندن صورت: عزاداری را که از شدت عزا به صورت خود لطمه می زند نمی توان نکوهش کرد، لکن وقتی صورت روی زمین کشیدن و لطمه زدنشان را می دیدم برای حقیر خیلی سخت بود که باور کنم که واقعا مصیبت و عزای امام حسین آن ها را به این روز انداخته و در خیلی از موارد به نظر می رسید که تعمد در زخمی کردن صورت دارند و نفس کندن دو طرف صورت برایشان موضوعیت دارد.

·         و در نهایت آن چه که از همه مشکل ساز تر بود لعن علنی و بلند لعن کردن بود.

غالب سردمداران کسانی که در نجف یا کربلا لعن می کردند افراد بی منطق و واقعا احمقی بودند که اصلا نمی شد با آن ها حرف بزنی. به آن ها می گفتیم تابع کدام مرجع هستید؟ می گفتند که ما تابع امام زمانیم. می پرسیدیم آقا را قبول دارید یا نه؟ شروع به اهانت به حضرت آقا می کردند. دلیل عقلانی برای وحدت شیعه و سنی می آوردیم، می گفتند که با حرام زاده برادری نداریم. در مورد کشتار شیعیان مظلوم عربستان و سیستان و ... می گفتیم، می‌گفتند، خوب بروند جای دیگر زندگی کنند. می‌گفتیم که در حرم امیرالمومنین و اباعبدالله سنی می آید و زیارت می کند، به چه حقی آن ها را ناراحت می کنید، می گفتند که بی خود می کنند اینجا می آیند، یا می گفتند حرام زاده هستند و نباید این جا بیایند، از تاریخ برای آن ها نمونه هایی نقل می کردیم، می گفتند دروغ است. نهایتا می گفتند دلمان می خواهد، این جا لعن نکنیم کجا لعن کنیم، بر فلانی و فلانی لعنت، بر هر کس لعن نمی کند لعنت! خلاصه ما جز جواب سربالا از این جماعت چیزی ندیدیم.

گویی فقط این ها دین و ایمان دارند و بزرگانی مثل آقا و امام و آیت الله بهجت و سایر مراجع دین ندارند، گویی فکر می کردند که خیلی شجاع هستند و واقعا شیعه پر و پاقرص هستند که در حرم می ایستند و بلند بلند لعن می کنند.

این افراد کسانی بودند که وقتی به آن ها تذکر می دادیم جری تر می شدند. شب جمعه این لعن ها در حرم زیاد شده بود،  و به دلیل تذکرات مکرر بچه حزب اللهی ها، یک قسمت از حرم(ما بین باب الشهدا و باب القبله) شده بود محل مشاجره(واقعا مشاجره بود و نمی شد به آن بحث گفت) بین ایرانی ها بر سر لعن کردن. علاوه بر حقیر دوستان دیگری هم مثل حاج آقا ملاکاظمی و آقای بیات از دوستان دانشگاه هم در آن جمع به بحث مشغول بودند. این مشاجره ها بعضا به کتک کاری هم می کشید. ناگهان دیدیم که یک گوشه از حرم یک شخص ملبس به لباس روحانیت وسط یک جمعی ایستاده و بلند بلند دارد لعن می‌کند و جمعیت کثیری هم دور او جمع شده‌اند که به او جو می‌دهند.

این جماعت که تربیت شده مداحانی مثل ... هستند، و مرجعیت و علما و حدیث و آقا و هر چه را که فکرش را بکنید، به خاطر این که می گویند که لعن نکنید، قمه نزنید زیر سوال می برند و غالبا در این مسائل هم زیاد کاری به عقل و منطق ندارند، بعید نیست اگر روزی امام زمان ظهور کند و بگوید لعن علنی نکنید، بگویند که این شخص امام زمان نیست و نعوذ بالله شیطان است.

خلاصه این که حضور ایرانی ها و این نوع از بچه هیاتی ها در عراق و تاثیراتی که بر آن جا می توانند بگذارند مساله ای است که به آن بپردازیم لکن مساله اصلی که هدف حقیر از نوشتن این متن نیز بیان این مساله است، این است که بچه هیاتی هایی با این سبک و سیاق در کشور ما و به خصوص در تهران کم نیستند، خدایی نکرده ممکن است در آینده ای نه چندان دور برای نظام مشکل ساز شوند. در فتنه 88 این جماعت با ما همراه بودند، لکن ممکن است در آینده ای نزدیک در مسائل مختلف اعتقادی جلوی جریان حزب الله بایستند و درگیر شدن با این جماعت خیلی سخت تر و مشکل تر از درگیر شدن با بچه سوسول های تهرانی در فتنه 88 است.

یا علی مدد

با عرض سلام وتبریک به مناسبت آغاز هفته وحدت