22بهمن ماه نماد قدرت ایران اسلامی

ملت ایران بار دیگر در روز 22 بهمن، قدرت، شادابی و فهم خود را در مقابل جهانیان، به رخ خواهد کشید.

امام خامنه ای-دیدار اخیرشان

داریم به یوم الله ۲۲ بهمن نزدیک میشویم و در این برهه حساس از عمره انقلاب اسلامی نیاز داریم که نسل سوم و چهارم انقلاب را بیشتر با مبانی انقلاب اسلامی  آشنا کنیم تا بتوانیم در چالش های حساس نظام با توانه بیشتری وارد میدان شویم.

در همین راه برای فتح بابی مطلب زیر اماده شده تا بیشتر  مباحثه بین دوستان شکل بگیرد تا انشالله به نتیجه مطلوب برسیم.

رسالت ما برای 22 بهمن چیست؟بعد از سه دهه گذشتن از انقلاب؟

آیا یکی از بهترین راههای زمینه سازی برای انتخابات پرشور ، حضور پرشور مردم در راهپیمایی 22بهمن است؟

برای حضور پررنگ مردم در راهپیمایی ما چه کار میتوانیم بکنیم؟ و چه کار باید بکنیم؟

آیا نسبت به انتخابات های قبلی، رهبری زودتر از معمول وارد بحث انتخابات نشده اند؟ این نشان از چه چیزی است؟

میگویند اگر بعضی ها خواب بمانند، نماز همه قضا میشود.

یکی از نقشه های دشمن برای جلوگیری از انتخابات پرشور این است که در ایام انتخابات سر مردم را به ماجرای سیاسی،اقتصادی یا امنیتی گرم کنند،اما ملت ایران هوشمندتر از این است که از دشمن فریب بخورد.

با توجه به دستاوردهای ارزشمند بین المللی جمهوری اسلامی و ظهور بیدای اسلامی در ملت ها، آیا هم اکنون چشم همه، چه دوست و چه دشمن به ایران و حضور مردم در انتخابات نیست؟

بنظر شما، برای تقویت حضور پرشور مردم در راهپیمایی 22 بهمن  در آستانه  انتخابات ساله 92، ما چه کار میتوانیم بکنیم؟

و چه طرحها و برنامه هایی را باید از مسئولین خرد و یا کلان مطالبه کنیم؟ و یا انجام دهیم؟

اگر طرح، راهکار و یا ایده ای به ذهنمان میرسد ،مطرح کنیم  تا انشاالله بتوانیم همگی رسالت خودمان را به نحو احسن انجام دهیم

یا حق

ساخت و ساز فرهنگی!

چند وقتی هست که فرصت نکردم  مطلب بنویسم و در پستی از مطلب دوست عزیزم حسین قدیانی استفاده کردم که مثل اینکه به مزاج بعضی از آقایون خوش نیومد.

چند وقتی هم هست که دور و اطرافم دارد اتفاقاتی می افتد که واقعا آدم را به فکر فرو می برد و خودم را میان میدانی می بینم که بجای اینکه جبهه باشد در مقابل دشمن اما سنگرها به جان هم افتاده اند.

آدم دلش خیلی می سوزد که توی جبهه خودی هم باز از این جور مسائل ببینه.

در مطلب زیر یک نقد کلی به فضای فرهنگی می کنم و کاری به سنگرها ندارم .

راستش را بخواهید هنوز کسی به درستی معنی "فرهنگ" را نمیداند. مثلا به اموری که ذاتا پیش پا افتاده و دم دستی باشند " امور فرهنگی" می گویند.

اما در عین حال "فرهنگ" را بزرگ می شمارند و حتی برایش جشن و جشنواره و همایش و سمینار و گردهمایی و حتی کنفرانس برگزار می کنند. ابهام فرهنگ فقط در این مثال ها نیست ! مثلا اگر بگویند فلان آدم "فرهنگی" است یعنی بنده خدا فقیر و آسیب پذیر و مستحق یارانه و زیر خط فقر ، اما آبرومند است.

اما اگر بگویند فلانی ، "آدمی فرهنگی" است، مراد از آن است که فلانی دلش خوش است و اوضاعش توپ است و کاروبارش توپ است و در حال عیش و طرب است.

در این میان "کار فرهنگی" هم برای خودش حکایتی دارد!

معمولا به هر کاری که نخواهند انجام شود یا نمیشود انجام شود یا نباید انجام شود می گویند "کار فرهنگی"!

مثلا بخواهند بگویند درباره ی بی حجابی  یا مفاسد اخلاقی یا گسترش منکرات نباید کاری کرد  یا نیازی به واکنش نیست می گویند برای مقابله با این مسائل باید "کار فرهنگی" کرد.  اصولا کار فرهنگی یعنی کاری که صد سال دیگر هم قرار نیست اتفاق بیفتد.

خوشبختانه اخیرا" ساخت و ساز" نیز به مقوله فرهنگ اضافه شده و برخی مرتب از "فرهنگ سازی" حرف میزنند.

این صفت " سازی" وقتی کنار فرهنگ بیاید دقیقا مانند " کار" عمل می کند. یعنی سره کاری و هیچ اتفاقی نیفتادن.

خوشبختانه فرهنگ از مسائلی است که انحصاری و خصوصی هم نیست ! یعنی عمومی است و همه حق دارند درباره آن اظهار نظر کنند.

حتی من در این وبلاگم.

متاسفانه هر چه درباب فرهنگ بی مایه تر و بی سوادتر و غیر مشخص تر باشید، اظهار فضل درباره آن اولی تر و سزاوارتر.

آدمها معمولا نسبت به فرهنگ دو حالت دارند! یا "با" یا "بی"!

آدم های "بافرهنگ" هرچه انجام دهند درست و خوب است!

مثل آدم هایی که انواع و اقسام بی اخلاقی ها را می کنند اما به اسم با فرهنگی کسی حق مواخذه کردن آنها را ندارد.

اما آدم های بی فرهنگ ! آب هم بخورند محکومند! نفس هم بکشند مجرمند! بی فرهنگن دیگر!

پس نتیجه میگیریم ، فرهنگ میتواند یک جور مجوز برای انجام برخی از کارها باشد.

یا حق