سخـــــن عشـــــق

ایام «فاطمیه» که می‎رسد:
دل‎های عاشق و بی‎قرار، «سرود غم» می‎خوانند و منظومه اندوه می‎سرایند.
وقتی بوستانی، خزان‎زده شد، وقتی گلی، پرپر گشت و بلبلی به هجران گل مبتلا شد، چه می‎ماند؟ جز فصل نالیدن و موسم گریستن؟
«فاطمیه»، همان فصل و موسم است.
دردهای علی علیه‎السلام، بیش از ظرف فهم و درک ماست. داغ غربت علی علیه‎السلام، کوه‎ها را از هم متلاشی می‎کند.
فراق فاطمه علیهاالسلام، تنها علیعلیه‎السلام را داغدار نکرد، بلکه چشم فضیلت‎ها در داغ آن محبوبه پیامبر، خون گریست و دیدگان ارزش‎ها، همواره گریان آن مظلومه تاریخ ماند.
اگر هوای چشم‎های‎مان بارانی است، تداوم همان گریه‎ها و اشک‎های حسن و حسین و زینت و کلثوم است.
فاطمیه، «فهرست غم» است، «سند مظلومیت» است، خدا را شاکریم که نعمت «غم زهرا» را ارزانی ما کرده است.
هم‎نوایی روح‎های‎مان با اندوه‎های علی علیه‎السلام و فاطمه علیهاالسلام، نشان سیراب شدن جهان از «کوثر ولایت» است. این غم و اشک، نشانه محبت است...
«تا نسوزد دل، نریزد اشک و خون از دیده‎ها»
راستی... چرا قبر فاطمه مخفی است؟
چرا در مدینه، انسان زائر سرگردان می‎ماند که عقده دل کجا گشاید و اشک دیده، پای کدام نخل بریزد؟ و خیلی «چرا»های دیگر.
ایام فاطمیه، مجموعه‎ای از جگرهای سوخته، چشم‎های گریان و اشک‎های ریزان عزیزان سیه‎پوش و عاشقان دردآشناست.
هرچند ایام فاطمیه، داغ ما تازه می‎شود، اما مرور بر این فهرست غم، ما را به فاطمه نزدیک‎تر می‎کند.
جان‎مان، جرعه‎نوش «زمزم ولا» می‎شود، قلب‎مان شفافیت زهره زهرا را بهتر لمس می‎کند، گریه‎ها و اشک‎ها، شفیع ما می‎شوند، تا در آسمان عترت، عزت یابیم.
این «حزن فاطمی»، ما را هم اهل این «بیت» می‎کند.
امروز، در فاطمیه‎ای به وسعت ایران، سر بر شانه «مظلومیت شیعه» می‎گذاریم و آرام می‎گرییم. و هنوز، سئوال‎ها‎ی‎مان بی‎پاسخ مانده است